Çanakkale'nin Gökçeada ilçesindeki Uğurlu-Zeytinlik Höyüğü'nde 16 yıldır yürütülen arkeolojik kazılarda heyecan verici buluntular gün yüzüne çıktı.

8 bin 800 yıl öncesine ait 5 mimari yapı belirlendi ve bu buluntular Gökçeada kazılarında bir ilkin kaydı olarak değerlendiriliyor. Uzmanlar, bu keşfin geçmişi adeta aydınlatacağını vurguluyor.

Kazı Heyeti Başkanı Prof. Dr. Burçin Erdoğu önderliğindeki ekip, çalışmaları 2009'dan itibaren Akdeniz Üniversitesi Edebiyat Fakültesi Arkeoloji Bölümüyle yürütüyor. Bu kez adanın en batısındaki Uğurlu köyünün yaklaşık 1 kilometre uzağındaki alanda önemli buluntular ortaya çıktı.

8 bin 800 yıl öncesine ait buluntular, bölgenin tarihine dair şimdiye kadar kaydedilen en eski yaşam biçimini aydınlatıyor ve kazı başkanı bu buluntuların Ege Adaları’nın geçmişine ışık tutacağını ifade ediyor.

Bu döneme ait bulgular, Ege Adaları’nda en erken yerleşimin söz konusu olduğunu gösteriyor; milattan önce 6800’lere uzanan bir yerleşim söz konusu. Bölgede tarıma dayalı ilk köy yerleşimi, ilk çanak çömlek üretimi, metalurji ve anıtsal mimarinin ortaya çıkışı gibi gelişmeler gözlemleniyor. Ayrıca bu dönemde şehircilik anlayışının temellerinin atılmış olabileceği düşünülüyor.

Gökçeada'daki kazı, bilineni bir adım ileri taşıyor. Çünkü 8 bin 800 yıl öncesine tarihlenen tarımcı topluluklara ait 5 konut yapısına ulaşıldı. Bu konutlar yuvarlak planlı, çukur tabanlı ve saz örgü tekniğiyle inşa edilmiş bir mimariyi gözler önüne seriyor.

Uğurlu yerleşmesi, Girit'teki Knossos yerleşmesiyle benzerlikler gösteren ve tüm Ege Adaları’ndaki en erken tarımcı topluluklara ait tek yerleşim olarak değerlendiriliyor. Bu bağlamda, Ege Adaları’nda erken tarımcı topluluklara ait mimariyi ilk kez gün yüzüne çıkardığımızı söyleyebilirim.

https://junkyard.sfo3.cdn.digitaloceanspaces.com/n1/images/oc946408d-87dc-4cf7-913b-76bba3bb29c1.webp

8.800 Yıl Önce Gökçeada’da İnsanlar Ne Yapıyordu?

Kolombiya'da bilim insanları, Bogotá yakınlarında yürütülen kazılar sırasında 6.000 yıl öncesine ait ve daha önce bilinmeyen bir insan topluluğuyle karşılaştı. Bu topluluk, Checua olarak adlandırılıyor; Nemocón'daki Checua bölgesinden esinlenerek adı konulan izole bir avcı-toplayıcı grup olarak yaşamış ve günümüzde soylarının tükenmiş olduğu düşünülüyor.

İşte elde edilen bazı kilit bulgular:

- Yaklaşık 30 kişiye ait kısmi kalıntılar ve büyük ölçüde sağlam bir kafatasını içeren buluntular, bu keşfin temelini oluşturuyor. Proje, 1987–2003 yılları arasındaki farklı kazılardan elde edilen diğer kalıntıları da kapsıyor.

- Altı kişinin DNA dizileri, yeterince eksiksiz olarak elde edildi ve detaylı analizlere olanak tanıdı.

- Checua dışında kalan kalıntılar, Panama’daki topluluklarla genetik benzerlik gösteriyor; bu durum, yaklaşık 20.000 yıl önce Bering Boğazı üzerinden güneye göç eden gruplara işaret ediyor. Ancak Checua bu göç yoluna dahil olmamış ve izole bir yaşam sürmüş olabilir.

- İklim koşulları, hastalıklar ya da yiyecek kıtlığı gibi etkenler, bu topluluğun zamanla yok olmasına yol açmış olabilir.

Fiziksel antropolog Dr. Jose Vicente Rodriguez, Checua kafatasının bölgedeki diğer örneklerden daha uzun olduğunu ve çene üst kısmında apse izleri bulunduğunu belirtti. Bu bulgu, bireyin yaşamı boyunca dişlerini enfeksiyon nedeniyle kaybetmiş olabileceğine işaret ediyor.

Bu bulgular, Kolombiya’da insanlık tarihinin eski göç yollarını ve izole toplulukların nasıl yok olduğuna dair anlamamıza yeni bir pencere açıyor.

https://junkyard.sfo3.cdn.digitaloceanspaces.com/n1/images/oe28bf583-846f-4a44-8915-c2b9534e94a8.webp

Kolombiya'da 6 Bin Yıllık İzole İnsan Topluluğu Keşfi: Checua'nın Kayıp Nesli

1930'larda Kosta Rika’nın güneyindeki Diquis Deltası’nda muz plantasyonları için yürütülen çalışmalar sırasında beklenmedik bir keşif yapıldı. Ormanı temizlerken yüzlerce taş küre gün yüzüne çıktı.
En büyüğü yaklaşık 2,7 metre çapında ve 26 ton ağırlığındaydı; bu ölçülerdeki küreler bilim insanlarını hâlâ büyülemekte.
Peki bu küreleri kim yaptı, hangi amaçla yerleştirdi ve neden bir anda kayboldular? Yıllar geçse de bu soruların net yanıtı hâlâ yok.

Keşfin ardından bazı küreler trenlerle taşınarak bankaların ve ofislerin önlerine süs eşyası olarak konuldu; hatta New York ve Denver’daki müzelere, Harvard Üniversitesi kampüsüne kadar uzanan yolculuklar yaşandı. Taşların orijinal konumlarından koparılması araştırmaları zorlaştırdı. Yine de Diquis Deltası’nda kalanlar 1980’lerde koruma altına alındı ve 2014’te UNESCO Dünya Mirası Listesi’ne girdi. Bugün Finca 6 gibi arkeolojik alanlarda hâlâ görülebiliyorlar.

Bu topluluk ileri tarım teknikleri, taş temelli evler ve zengin el sanatlarıyla biliniyordu. Kürelerden bazıları köylerde önemli kişilerin ev girişlerinde yer almış olabilir; bu da bir statü simgesi olma ihtimalini düşündürüyor.
Araştırmalar, bazı kürelerin güneşin belirli günlerinde doğuş noktalarıyla hizalandığını gösteriyor.

Daha mistik yorumlar ise kürelerin ay döngüsünü, deniz kaplumbağası yumurtalarını ya da kozmik güçleri simgelediğini öne sürüyor. Ancak bu iddialar hâlâ kesin değildir.

Bazen küçük kürelerin mezarlarda bulunduğu da görülüyor. Bu, bazı kürelerin kişisel eşyalar olarak öteki dünyaya taşındığı ihtimalini güçlendiriyor. İspanyol kaşifler bölgeyi ziyaret ettiğinde bu taşlardan söz etmemişlerdi; muhtemelen sellerin etkisiyle toprak altında kaldıkları için gözden kaçmış olabilirler.

Küreleri yapan topluluğun neden ortadan kaybolduğu da belirsiz. Büyük seller veya savaşlar olabileceği düşünülüyor. Tüm bu bilinmezlikler, Kosta Rika’nın taş kürelerini bilim insanları ve halk için büyüleyici ve sürükleyici kılıyor.

https://junkyard.sfo3.cdn.digitaloceanspaces.com/n1/images/o120fc1cf-9300-4e56-b225-a9baca2bbd54.webp

Kosta Rika’nın Yüzyılları Aşan Gizemi: Devasa Taş Küreleri ve Büyüleyici Sırları

Diyarbakır Arkeoloji Müzesi, insanlık tarihinin en ilginç kalıntılarına ev sahipliği yapıyor. Bu iki eser, ziyaretçilerin en çok dikkatini çekiyor çünkü dünyanın en eski ve en büyük erkek cinsel organı olarak kabul ediliyor.

Krötip Tepe kazılarında 2010 yılında çay taşından yapılmış bir fallus bulundu. Yaklaşık 12 bin 500 yıllık geçmişe sahip olan bu buluntu, dünyanın en eski erkek cinsel organı olarak değerlendiriliyor. Uzmanlara göre bu tür eserlerin kabile reisleri tarafından özel törenlerde kullanıldığı ihtimali yüksek, ancak törensel amaç mı yoksa çiftleşme hazlarına yönelik mi kullanıldığına dair kesin bir yanıt yok.

Müzede ayrıca Helenistik döneme ait, yaklaşık 1 metre boyunda dev bir penis sergileniyor. Bu eser 1946 yılında bulundu ve yaklaşık 2 bin 500 yıllık olduğu düşünülüyor.

Diyarbakır Müze Müdürü Müjdat Gizligöl, konu hakkında şunları söyledi: "Erkek cinsel organı tarihin her döneminde ister törensel maksatla isterse görsel maksatla bir çok yerde kullanılmıştır. Neolitik dönemde belirgin bir şekilde erkek cinsel organın varlığı ve özellikle vurgulanması, erk kültürün baskın olduğunu gösteriyor. Erkek cinsel organının, gücü ve iktidarı her daim sembol ettiğini de bizlere göstermektedir."

https://junkyard.sfo3.cdn.digitaloceanspaces.com/n1/images/o8faedb6f-da2c-42cb-b1be-57827e1fc2c0.webp

1 Metrelik Penis Diyarbakır'da

Boyu 1 Metre! Tam 12 Bin 500 Yıllık: Tarihin En Eski ve En Büyük Cinsel Organı Diyarbakır’da Sergileniyor

Diyarbakır’ın Dicle ilçesinde akıllara durgunluk veren bir olay yaşandı. Bir vatandaş, eşi vefat ettikten sonra evinde devasa bir pitos bulduğunu söyleyerek Diyarbakır Müzesi Müdürlüğü’ne ihbarda bulundu. Koruyamayacağını belirten vatandaş, yetkililerden yardım isteyince ekipler harekete geçti.

Müzeler Müdürlüğü yetkilileri, eve gidip incelemelerde bulundu. Pitosun yaklaşık 3 metre çapında ve 1 metre yüksekliğinde olduğu tespit edildi. Diyarbakır Müzesi Müdürü Müjdat Gizligöl, olayla ilgili olarak vatandaşın eşini kaybetmesi nedeniyle yalnız yaşaması ve bu tarihi eseri koruyamayacağını söylemesi üzerine taşımaya yönelik hazırlıklara başlandığını belirtti.

Taşıma için özel bir sandık üretildi ve ekip, pitosu güvenli biçimde kamyona yükleyerek Diyarbakır Müzesi’ne götürdü. Gizligöl ayrıca pitosun muhtemelen kendi döneminde tarlada saklama amacıyla kullanıldığına işaret etti; gelecek yılın mahsulünü veya tohumlukları içine koyup yıl sonunda muhafaza ediliyordu.

Bu tür saklama kapları Neolitik dönemden başlayarak özellikle Tunç ve Demir çağlarında yaygınlaşmış olup, bazıları mezar amacıyla kullanılsa da bizimkisi mezar özelliği taşımamaktadır; tamamen tahıl ve tohum saklamak için yapılmıştır.

Gizligöl, pitosların köylerde 1970-1980’lere kadar kullanıldığı bilgisini de sözlerine ekledi.

https://junkyard.sfo3.cdn.digitaloceanspaces.com/n1/images/of10bab67-ad6e-46fe-ba49-3830830e06e2.webp

“arkeoloji” ile ilgili sonuçlar

8.800 Yıl Önce Gökçeada’da İnsanlar Ne Yapıyordu?

Kolombiya'da 6 Bin Yıllık İzole İnsan Topluluğu Keşfi: Checua'nın Kayıp Nesli

Kosta Rika’nın Yüzyılları Aşan Gizemi: Devasa Taş Küreleri ve Büyüleyici Sırları

Boyu 1 Metre! Tam 12 Bin 500 Yıllık: Tarihin En Eski ve En Büyük Cinsel Organı Diyarbakır’da Sergileniyor

Eşi Ölünce "Koruyamıyorum" Diyerek İhbar Etti: Evinden 8 Bin Yıllık Tarihi Eser Çıktı!