CHP İstanbul Milletvekili Gamze Akkuş İlgezdi, eğitim harcamalarının aileleri nasıl zorladığını dikkat çekici bir dille anlattı.

'Bir öğrencinin okula başlaması için yapılan masraflar cep yakıyor,' dedi ve ekledi: 'Eğitim anayasal hak olmasına rağmen, bu masraflar sırtınıza yüklendiğinde aileler çaresiz kalıyor. Çocuğu okula giden veliler adeta borç batağına sürükleniyor.'

İlgezdi, açıklamasında kırtasiye masrafının ortalama yaklaşık 5 bin lirayı bulduğunu, devlet okullarında üniformanın 1.700 liradan başladığını ve özel okullarda 15 bin liraya kadar çıkabildiğini ifade etti. Kitap ve yardımcı kaynaklar için ödenen bedelin 4 bin ile 8 bin lira arasında değiştiğini belirtti: 'Öğrenciler, sıraya oturmadan önce bile on binlerce lirayı aşan harcamalar yapıyor veliler. Çocuğuna daha iyi koşullar sunabilen veliler olduğu gibi bu fırsatı olmayanlar da var. Eğitim, ilk günden büyük bir eşitsizlik yaratıyor.'

'Yıl boyu süren servis, yemek, harçlık ve ek kitap giderleri ailelerin belini büküyor.' Başlangıç ücretleri yetmiyor; 'Servis ücretleri 20 bin lira ile 30 bin lira arasında değişiyor. Bu şartlarda veliler çocuklarını servise veremiyor; ya toplu taşıma kullanacak ya da yürüyerek gitmek zorunda kalacaklar.'

'İktidarın yarattığı ekonomik kriz yüzünden aileler çocuklarının karnını doyurmak için bile hesap yapıyor.' Evde hazırlanan öğünlerin maliyeti aylık 1.500 lirayı bulurken, dışarıdan karşılandığında bu rakam 4 bin liraya çıkıyor.

'Veliler, kalem, defter ve çanta almak için bile hesap yapmak zorunda.' Çocuğunu okutmak isteyen aileler borç sarmalına mahkum edildi. Yıllık maliyet; servis, malzeme, kırtasiye, kitap ve üniforma dahil olmak üzere 30 bin liradan başlayıp 65 bin lirayı aşıyor. Asgari ücretle geçinmeye çalışan aileler bu yükün altında eziliyor; özellikle iki veya üç çocuğu olanlar için eğitim masrafları katlanarak artıyor ve karşılanamaz hale geliyor. Ailelerin cebinde bıraktıkları harçlık yok denecek kadar az; temel ihtiyaçlara bile para kalmıyor. Eğitim kâğıt üzerinde ücretsiz olabilir ama pratikte eşitlik ortadan kalkmış durumda. Bu tablo AKP iktidarının eseridir.

https://junkyard.sfo3.cdn.digitaloceanspaces.com/n1/images/of443e603-1790-4615-863b-fd132adcc66d.webp

Eğitim Hakkı mı, Masraf mı? Gamze Akkuş İlgezdi: Masraflar Aileleri Borç Batağına Sürüklüyor

İngiltere’de yapılan geniş kapsamlı bir anket, çalışanların yapay zekâya dair endişe ve umutlarını gün yüzüne çıkardı.

Çalışan Sendikaları Kongresi (TUC) tarafından 2.600 çalışanının katılımıyla gerçekleştirilen ankette, istihdam içindeki yetişkinlerin yapay zekâya yönelik endişeleri ele alındı.

Ankete katılanların yüzde 51'i, yapay zekânın işlerini elinden alacağı ya da işin yapılış şeklini değiştireceği konusunda endişeli olduğunu belirtti. Bu kaygı, 25-34 yaş arasındaki çalışanlarda yüzde 62'ye çıktı.

Üst düzeyde bir pay da, katılımcıların yüzde 50'sinin şirketlerin değil çalışanların yapay zekâ kullanımında söz sahibi olması gerektiğini savunduğunu ortaya koydu.

TUC’den yapılan açıklama, büyük teknoloji firmalarının yapay zekâ kullanımı nedeniyle işten çıkarmalar yapabileceğine dikkat çekti.

Ülkedeki işsizliğin son dört yılın en yüksek seviyesi olan yüzde 4,7'ye yükseldiği hatırlatılarak, yapay zekâ araştırma ve geliştirme çalışmalarına kamu bütçesinden milyarlarca sterlin ayrıldığı, ancak çalışanların bu yeni teknolojilere kurban edilmemesi gerektiğinin altı çizildi.

Açıklamada, yapay zekâ kullanımının artmasının eşitsizliğe, çalışma şartlarında kötüleşmeye ve sosyal rahatsızlığa yol açabileceğine dair uyarılar da yer aldı.

TUC Genel Sekreter Yardımcısı Kate Bell, görüşlerini şu sözlerle özetledi: 'Yapay zekânın dönüştürücü potansiyeli var. Doğru şekilde geliştirilirse çalışanlar da bundan fayda görebilir.' Bell, kontrolsüz bir gelişimin yalnızca yapay zekâ geliştiricilerini zenginleştireceğini, çalışanların ise yaşamlarının zorlaşacağını belirtti.

https://junkyard.sfo3.cdn.digitaloceanspaces.com/n1/images/oe84b655c-0ae3-4208-8850-edb0a221511e.webp

İngiliz Çalışanlar Yapay Zeka'nın İşleri Ellinden Almasından Endişeli: Yüzde 51'lik Kaygı

Logosu yok, pırıltısı yok, gösteriş hiç yok… Ama fiyatı, sıradan bir maaşla çalışan biri için üç aylık kira bedeli. İşte karşınızda “Quiet Luxury” yani sessiz lüks kavramı!
Bu akım, zenginliğini bağırmadan, adeta fısıldayarak yaşayan bir kesimin tercih ettiği bir yaşam biçimi. “Bakın ne kadar param var” demek yerine, “Zaten biliyorsan biliyor olursun” demek gibi… 
Peki bu sessiz zenginlik nasıl ortaya çıktı, kimler bu akımın içinde, ekonomiyle ne ilgisi var? Gelin birlikte bakalım.

Quiet Luxury, “zengin ama sessiz” bir yaşam stilidir. Lüks var ama afişe edilmez. Logolu çantalardan, parlayan takılardan, devasa saatlerden uzak durur. Onun yerine: sade, zamansız, kalite kokan parçalar… Genelde minimal çizgiler, doğal tonlar ve aşırı konfor odaklı tercihlerle öne çıkar. “Bak ben Gucci’yim” demez, ama bilen bilir ki o gömlek Loro Piana’dır, o pantolon The Row’dur. Yani sessizdir ama konuşulandır.

Eskiden zenginlik gözle görülürdü: devasa arabalar, marka etiketleri, altın takılar… Şimdi ise “klas” olmak görünmemekte gizli. Quiet Luxury, bir nevi zenginliğin evrimi. Çünkü bu akımı benimseyenler artık gösterişi değil, sadeliği tercih ediyor. Bu kişiler için lüks, başkalarına bir şey ispat etmek değil; sadece kendileri için var. O yüzden dışarıdan bakıldığında sıradan biri gibi görünür ama üzerindekilerin toplam değeri çoğu insanın yıllık maaşını geçebilir.

İlginçtir ki, sessiz lüks akımı tam da ekonomik krizlerin ve eşitsizlik tartışmalarının yükseldiği dönemlerde öne çıkıyor. Çünkü gösteriş, artık antipatik bir hale geldi. İnsanlar lüksü sergilemekten çekinir oldu. Quiet Luxury bunu fırsata çevirdi: “Zenginim ama göze sokmuyorum.” Bu da hem statü koruma aracı, hem de sosyal tepkiden kaçınma yöntemi haline geldi. Yani sessiz zenginlik, günümüzün sosyal zekâsı gibi.

Quiet Luxury yalnızca ne giydiğinle, ne taktığınla ilgili değil. Bu bir yaşam tarzı. Örneğin; pahalı bir restoranda rezervasyon yapıp bunu paylaşmamak. En iyi şarapları içip, markasını sormayana söylememek. Yurt dışında butik otelde kalıp story atmamak. Yani lüksü yaşayıp bunu başkalarına gösterme ihtiyacı duymamak. Çünkü bu akıma göre gerçek zenginlik; herkesin gözünü kamaştırmak değil, kimseye bir şey kanıtlama ihtiyacı duymamaktır.

Quiet Luxury, özellikle “Old Money” yani eski zengin ailelerden gelen görgüyle birleşince daha da ikonik hale geliyor. Çünkü bu kişiler lüksü zaten doğuştan bildikleri için gösterme ihtiyacı hissetmiyorlar. 3 kuşaktır aynı marka paltoları giyiyorlar, babadan kalma klasik saatleri takıyorlar. Bir şeyi moda diye değil, alışkanlık diye kullanıyorlar. Ve bu sadelik içinde öyle bir zarafet var ki, herkes fark ediyor ama kimse tam olarak çözümleyemiyor.

Son zamanlarda moda evleri logoları küçültüyor, koleksiyonlarını sadeleştiriyor. Gucci bile artık eskisi kadar bağırmıyor. Loro Piana, Brunello Cucinelli, The Row gibi minimalist ama ultra lüks markalar yükselişte. Hatta Z jenerasyonu bile artık “bağıran marka” yerine “bilen bilir” estetiğini benimsiyor. Çünkü bu sadece stil değil; bir duruş, bir ifade biçimi. Ve itiraf edelim: sessiz olmak, bazen çok daha gürültülü bir etki bırakıyor.

https://junkyard.sfo3.cdn.digitaloceanspaces.com/n1/images/oa84eed45-35ca-4f74-8698-d84869188fcd.webp

“eşitsizlik” ile ilgili sonuçlar

Eğitim Hakkı mı, Masraf mı? Gamze Akkuş İlgezdi: Masraflar Aileleri Borç Batağına Sürüklüyor

İngiliz Çalışanlar Yapay Zeka'nın İşleri Ellinden Almasından Endişeli: Yüzde 51'lik Kaygı

“Quiet Luxury” Nedir? Zenginliğini Göstermeyen Zenginler Ekonomisi